Sfumato (sfoo · mah · toe olarak telaffuz edilir), sanat tarihçilerinin İtalyan Rönesans bilgili Leonardo da Vinci'nin baş döndürücü yüksekliklere çıkardığı bir resim tekniğini tanımlamak için kullandıkları kelimedir . Tekniğin görsel sonucu, (bir boyama kitabında olduğu gibi) sert ana hatların olmamasıdır. Bunun yerine, karanlık ve açık alanlar küçük fırça darbeleriyle birbirine karışarak, daha gerçekçi olsa da ışık ve renk tasvirini oldukça puslu hale getirir.

 SFUMATO TEKNİĞİ NEDİR?

 Sfumato, Rönesans döneminde kullanılan dört kanonik resim modlarından biridir. Diğer üçü Cangiante, Chiaroscuro, ve Unione'dir. Sanat tarihinde oldukça önemli bir kavram olarak bilinen Sfumato tekniği nedir sorusuyla araştırılıyor. Hem Mona Lisa için hem de Leonardo’nun diğer tablolarında bulunan gizemler aslında daha büyük önem taşıyor. Leonardo Da Vinci’yi dünya sanat tarihi içinde ayrı bir yere yerleştirdiği kendine özgü bulduğu özel tekniği Sfumato olarak biliniyor. İtalyanca bir terim olan Sfumato, “fuma” (duman) sözcüğünden türetilmiş bir kelimedir ve 15. yüzyılda yağlıboyanın keşfiyle, neredeyse algılanamayacak ton ve renk geçişlerini adlandırmak için kullanılmıştır. Tonların birbiri içinde eritilmesiyle yumuşak etki yaratmayı amaçlayan bir boyama tekniği olan Sfumato, ilk kez Leonardo da Vinci tarafından uygulanmış ve 15. yüzyılın keskin dış çizgili biçimleri bu sayede belli bir yumuşaklık kazanmıştır.

Leonardo Da Vinci’nin Eserlerindeki Sfumato Tekniği

Bu tekniği Leonardo Da Vinci’nin ilk eserlerinden itibaren görmek mümkündür. Da Vinci bu tekniği daha çok aydınlık alanlardan karanlık alanlara geçişlerde kullanmıştır. 1475 tarihli The Annunciation (Müjde) isimli resimde bu çok açıktır. Resimde Leonardo, Meryem’i ve İsa’nın geleceğini müjdeleyen haberci meleği (Cebrail’i) tasvir etmiştir. Meryem resmin sağ tarafında kabartmalı ve resim yüzeyine dik yerleştirilmiş masanın arkasında oturmakta, melek de önünde eğilmiş, ona İsa’nın doğumunu müjdelemektedir.